In de oude vliert is het begonnen.
Het was hartje winter, de lichtmasten van het oude stadion de Vliert verlichten met hun machtige lampen de duistere avond. Het veld ziet eruit als een mooie groene oase in een verder saai grijs bos van beton. Stadion de Vliert biedt op dat moment plaats aan 30.000 mensen. Die zijn er niet, het zijn er 1.235. Deze diehards komen voor hun club FC Den Bosch die op dat moment in de kelder van de eerste divisie bivakkeert. Ook wij zijn er. We zitten met een groepje supporters op de M-side en kijken het stadion rond. “Ben benieuwd of het nog uitverkocht raakt” is het standaard grapje iedere wedstrijd weer. Lachend duiken we dieper ons trainingsjack in, voor de warmte hebben we er een trui overheen gedaan, da’s stoer, maar godsamme wat hebben we het koud. Iedere ademstoot lijkt te veranderen van een wolk warme lucht in een ijspegel die direct bevroren op de grond valt. Dan komen de spelers het veld op om warm te lopen. We applaudisseren en zingen onze helden toe, gelukkig worden we daar wat warmer van.
De wedstrijd begint, we zitten op de houten banken te rillen. Het gaat niet goed, we komen snel achter en FC moet vooral verdedigen. De spelers hebben het zwaar op het harde veld en kunnen moeilijk op de been blijven. Het wordt steeds kouder. “Niet normaal hoe koud het is” hoor ik een supporter naast me zeggen, “ik zou willen dat ik naast mijn vrouw in bed lag”. Daaraan denkende krijg ik een ingeving die de voetbal wintermaanden voor altijd zou veranderen!
Ik zie Piet Kamps rennen over het veld, een lelijker speler heeft FC niet gehad, maar ik zie Piet niet, Ik zie een lekker mokkel in der blote kont met alleen een aanvoerdersband om een sliding maken. Ik krijg het direct al warmer en begin te lachen. Ik zie de rechtsbuiten van de tegenstander een vrije trap nemen, het is niet meer een klein kaal ventje maar een mooie vrouw met een perfect lijntje. Ik begin nog harder te lachen en iedereen kijkt me aan. “Wat is met jou aan de hand?” vragen mijn maten. Ik leg ze uit dat ik geen kleumende voetballers zie maar 22 prachtige vrouwen die in Eva kostuum over het veld rennen. Eerst wordt ik verbaasd aangekeken maar als ik aangeef dat je van deze aanblik echt wel warm wordt en even niet meer aan de kou denkt gaan de remmen los. Alle voetballers worden vergeleken met de mooiste vrouwen en we worden hoe langer hoe vrolijker en luidruchtiger. De ene is nog mooier als de andere en zelfs de voetballers euh voetbalsters … merken dit op en krijgen energie van ons gejoel op de tribune. Desondanks ons gejoel en aanmoedigingen blijft het 0-1 en na 90 minuten rennen de dames rillend van de kou de catacomben in. Het valt ook niet mee he, zo in de winter in je blote kont op het veld staan…
De jaren gaan voorbij en iedere winter als het echt koud begint te worden halen we ons dames elftal weer te voorschijn. Deze methode blijft zijn waarde behouden totdat we op de Eretribune van ons vernieuwde stadion de Vliert belanden. Ook op de nieuwe tribune wordt het winter maar de hier geïnstalleerde straalkachels werken op volle toeren. Desondanks dat het niet de warmte is die je jaren geleden in het lampekappen stadion van dat clubske uit Eindhoven had, voelen we de warmte. We kijken alleen naar het voetbal van onze FC en hebben het over alles en niks.
Een nieuwe winter komt er dan weer aan en we klimmen de trappen van de Eretribune op naar onze plek. Het is koud. De trainingsjas met trui eroverheen heeft plaats gemaakt voor een dikke winterjas en mijn hoofd word warm gehouden door een mooie FCDB muts. Ik kijk naar boven en zie dat de straalkachels het niet doen. Kapot? Geen geld voor het gas? Ik weet het niet maar ik ben wel blij. We gaan het namelijk weer echt warm krijgen. Boddaert verandert in die mooie blondine van bij ons achter op tribune, Tahapary blijkt geen Molukse voetballer te zijn maar een exotische schone die met alleen een rieten rokje langs de rechter zijlijn rent en zelfs de Seun, god wat is ie lelijk, blijkt te zijn verandert in een zuid Europeaanse godin die als een engel over het veld zweeft.
Ja, wij van de crew van de Eretribune vak A hebben echt geen straalverwarming nodig!
En wat nog mooier is, het is niet meer zoals 25 jaar geleden, we verliezen namelijk niet, we winnen, want dat is hetgene waar wij als FC supporter pas echt warm van worden!!!